Achter het masker: als ik ruimte maak voor mijn autisme
Als ik in de spiegel kijk, zie ik een vermoeid gezicht, mijn haren nog nat van het douchen. Ik trek mijn zorgvuldig uitgekozen outfit aan – een nette blouse met een colbert – laag voor laag, alsof ik een harnas om mezelf heen bouw. De stof voelt stevig en zacht tegelijk tegen mijn huid, een barrière tussen mij en de buitenwereld. Een paar druppels van mijn favoriete parfum, Cool Water, een geur die me moet overtuigen van mijn eigen kracht. Mijn vingers vinden de bedelarmband om mijn pols, glad en koel, een ankerpunt om aan te wriemelen als de twijfel zich aandient. Met elke handeling zet ik mijn masker op, net zolang tot ik bijna geloof dat het echt is.

Mijn hoofd staat nooit stil. Een orkaan van gedachten raast door me heen. Doe ik het wel goed? Heb ik me voldoende voorbereid? Zouden ze het interessant vinden wat ik ga vertellen? En dan komt mijn kritische stem om de hoek kijken: Je kunt dit niet. Anderen doen dit veel beter.

Ik kijk op mijn horloge, ik moet me echt klaarmaken, anders kom ik te laat. Vandaag geef ik een verdiepingstraining over autisme aan een team zorgprofessionals. Ik heb me goed voorbereid, ik weet waar ik het over heb. En toch…

De twijfel en het perfectionisme blijven altijd op de achtergrond aanwezig. Ik wil het goed doen, het liefst nog beter. Dus zet ik vaak een masker op, zodat anderen niet zien hoeveel energie het me kost. Maar ik weet ook: als ik een workshop geef in de middag, houd ik de ochtend en de volgende dag vrij. Ik heb hersteltijd nodig. Het blijft balanceren: hoe verdeel ik mijn energie, hoe geef ik mijn grenzen aan, hoe kies ik voor mezelf?

Als ik meer ruimte maak voor mijn autisme: 
✔ Vraag ik om schakeltijd of bedenktijd wanneer ik die nodig heb. 
✔ Spreek ik het liefst buiten af, wandelend of tijdens een activiteit zoals een spelletje. 
✔ Plan ik bewust tijd in om afspraken voor te bereiden én achteraf te verwerken. 
✔ Zeg ik zonder schuldgevoel een afspraak af als het te veel wordt. 
✔ Houd ik mijn avonden zoveel mogelijk vrij. 
✔ Ontprikkel ik ’s avonds in bad. 
✔ Maak ik elke dag een wandeling om mijn hoofd leeg te maken. 
✔ Laat ik de telefoon gaan als je onverwachts belt en app ik je terug met de vraag of je je bericht wilt typen.

Zo voelt het minder als een masker dragen en meer als mezelf zijn.

Tijdens deze Autismeweek schrijf ik vanuit drie perspectieven over ruimte: voor mij als moeder, als vrouw met autisme en als coach & trainer.