Blogopmaak
Leerachterstand? Leervariatie! de kracht van thuis-onderwijs...
maartjedevries • 9 mei 2020
Leerachterstand? Leervariatie! de kracht van thuis-onderwijs...
Leerachterstand na thuisonderwijs? Sommigen maken zich hier zorgen over dat kinderen lesstof gemist hebben, dat ze een achterstand hebben opgelopen in het onderwijs wat vastgesteld was.
Nu na 7 weken in de intelligente lock down en onderwijs thuis zie ik vooral veel positieve ontwikkelingen bij mijn dochters.
Ik zie dat ze anders leren, naast hun schoolstof ook andere dingen leren.
‘Normaal’ zien we vooral dat de oudste veel stress ervaart op het Voortgezet speciaal onderwijs.
Vanwege haar autisme komen alle prikkels extra hard binnen, ze kan ze niet goed filteren. Eerst de rit met de taxi, de kinderen in de klas, de klasgenoten die een bladzijde omslaan, de uitleg van de docent, het felle zonlicht wat naar binnen schijnt; de geluiden/geuren geven allemaal prikkels. Daarnaast onduidelijkheid, onzekerheid en haar streven naar perfectie maken dat school heel veel moeite kost. Ze wil heel graag, aan motivatie geen gebrek, maar een halve dag school kost haar al zoveel energie dat ze daarna thuis tot niets meer komt. Vaak ligt ze als een zielig vogeltje op de bank en komt ze tot niet verder dan beetje hangen en lezen. Rust is dan het enige wat ontprikkeling geeft.
Dit hoor en lees ik van meer ouders van kinderen die niet in het in de standaard plaatje passen. School kan veel overprikkeling en stress geven.
En dan de Corona tijd…
Op dinsdag avond legt ze al haar spullen klaar voor de volgende ochtend. Om 9.00uur zit ze klaar om via Teams haar klasgenoten te zien. Ze starten elke ochtend met een klassen meeting. Daar geniet ze van even de klas zien, kletsen met elkaar, beetje grapjes maken, uitleg krijgen over de dag. De klasgenoten worden op mute gezet waar nodig zodat ze alleen de docent kan horen. De online meeting is na een half uurtje klaar. Dat is ook lang genoeg voor haar. Ze heeft een duidelijke dag planning van school gekregen, waarmee ze ijverig zelf aan de slag gaat.
Het werk wat ze af heeft kan ze zelf nakijken en dan uploaden zodat de docent ook ziet of het haar gelukt is. Als ze vragen heeft kan ze chatten met haar docent. Dat vind ze fijn, dit is een laagdrempelige manier van vragen stellen. Als het even niet lukt legt ze het werk weg en probeert het op een ander moment weer. Ze kan even pauze nemen in de hangmat hangen om te ontspannen en dan weer doorgaan. Ze heeft zelf veel controle en regie en dat helpt haar. Geen klasgenoten die afleiden met pennen tikken of blaadjes omslaan.
Verder leert ze belangrijke lessen buiten de schoolvakken om…
Op zondag ochtend kanoën, ze gaat met plezier uit haar zelf mee. Ze vindt het wel gezellig met ons.
Het is altijd een mooi gezicht, de grote grijze Canadese kano op het dak van de auto.
Hij steekt aan beide kanten wel een stuk uit.
Als we bij de grift aankomen is het samen de kano in het water tillen en ontspannen roeien.
Op deze zondag ochtend is het heel stil op het water. We varen rustig over de grift met aan de ene kant bomen en de andere kant riet en verderop weilanden.
Veel mensen komen we nog niet tegen. De weg is ook een eindje verderop.
‘Wat heerlijk rustig he mam?, ik hoor veel vogeltjes’.
Het is heerlijk rustig. En al peddelend op een gemoedelijk tempo komen er veel onderwijs vakken voorbij;
- Aardrijkskunde over het gesprek van de slaperdijk langs de Grift.
- Geschiedenis als we het hebben over de vele bunkers langs de kano route. Papa verteld graag en uitgebreid over de Grebbelinie van de 2e wereldoorlog.
- Biologie als we de verschillende waterhoentjes en meerkoeten met hun jonkies zien zwemmen.
Maar de belangrijkste lessen die de meiden leren tijdens het kanoën leren ze minder goed op school.
De jongste zit achter in de kano om te leren sturen. De wijze les van proberen kan je leren
en door oefenen lukt het steeds beter
vind ze wel moeilijk. Het liefst wil ze het gelijk in 1 keer goed kunnen. Net zoals haar vader kan. Maar na een half uurtje oefenen, kijkt ze trots vooruit. ‘We gaan nu best recht he?!’. Zeker het gaat heel goed. Samenwerken en communiceren
met elkaar is ook hard nodig bij het kanoën anders vaar je in rondjes.
Verderop is een hele lage brug die we onderdoor moeten, ‘dat past toch nooit?’. Dat denk ik eigenlijk ook niet. Als we voor de brug aankomen, blijkt het net te passen, maar dan moeten we wel helemaal plat in de boot liggen en er onderdoor varen. Dat is voor mij een goede reden om aan de kant een foto te maken terwijl de rest van de familie het erg grappig vind. Ze duiken onder in de boot.
1 voor 1 verdwijnen ze in de kano en dobberen ze onder de brug door. Het kon echt net. Een grote glimlach op beide gezichten als ze er onder vandaan zijn gekomen.
De succeservaringen die ze opdoen door de ontspanning en de lol met elkaar, dat is goud waard.
Weer thuis is de energie niet op. ‘Ik ga nog even buiten op het longboard!’.
Achterstand in leren? Ik zie veel variatie in het leren. Ze koken, doen klusjes in het huis, we hebben veel verschillende spelletjes gespeeld. Daarnaast helpen ze mij met filmpjes maken. De jongste heeft een brief geschreven voor een cursus van mij. Ze leren ontzettend veel de hele dag door. Er is ruimte en vooral rust voor creativiteit, lummelen, uitproberen. Zo anders dan voor Corona tijd. Waarin de energie op was na een ochtend school.
Doordat het nu flexibel is en wij meebewegen met wat ze nodig heeft komt ze tot leren. Zoals ze zelf zegt: ‘ik leer nu makkelijker het schoolwerk, dan op school!’.
Het thuis onderwijs is zo gek nog niet. Tuurlijk worden de vrienden ook gemist, maar de energie de ze nu heeft om dingen te ondernemen en wat ze allemaal leert. Dat pakt niemand ons meer af.
Dat is weer een ervaring rijker. Deze nemen we mee in het zoeken naar onderwijs die aansluit bij wat ze nodig heeft, als 2 juni de scholen weer open gaan.
Leren door Doen en Ervaren op haar tempo. Leervariatie!
Ook dit hoor en lees ik bij meer ouders dat de rust en het meebewegen zorgt voor ontwikkeling en groei. Kunnen we dit vasthouden en hier van leren? Dat ‘de standaard’ wat flexibeler kan zijn? Op deze manier kunnen meer kinderen tot variatie leren komen en zich ontwikkelen. Volgens mij is dat wat we allemaal willen. Dat kinderen zich ontwikkelen! Op welke manier dat ook is. Voor elk kind is dit anders. Leervariatie door flexibiliteit voor groei en ontwikkeling!
Hulphond team (niet) welkom?!
Wie komt er bij mij in de put?
Vooroordelen bij autisme
Vakantie als ouder van zorg intensieve pubers, spin in 't web!
Je bent goed zoals je bent!
Het boek ‘Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ gelezen van Bianca Toeps Een helder en indrukwekkend geschreven boek over het leven van Bianca. Ze schrijft met humor over haar leven, ze geeft tips en uitleg over autisme. Ze verteld waarom de opmerking, ‘maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ geen compliment is. Dit herken ik bij mijn dochter, als je dat gevoel hebt, dan is ze juist helemaal niet zichzelf, is ze kei hard aan het werk om zich aan te passen en staande te houden in de wereld. Fijn als je dat masker kan afzetten en kan kijken waar jij blij van wordt. Mooi hoe Bianca dat beschrijft in haar boek, gebruik juist de speciale interesses en maak dit tot een expertise waar je dingen mee gaat doen waar je blij van wordt. Zoals fotograferen in Japan of in Disneyland gaan werken als je fan bent van alle Disney figuren. Als je wilt weten hoe iemand met autisme de wereld ziet en duidelijke tips krijgen, dan is dit boek een aanrader, lees hem beslist!
Het advies gesprek We zitten te wachten in de wachtruimte. De deur van de ingang valt elke keer met een klap dicht. Ze schrikt elke keer op. Zo gespannen als een snaar. Ik word er ook zenuwachtig van. Vandaag krijgt ze het advies van de intake voor behandeling. Als coach ga ik mee om te kijken waar ik haar kan ondersteunen hierin. De hele week is ze al op van de zenuwen. Ze heeft veel behandelingen al gehad. Niet allemaal waren ze positief. Hierdoor heeft ze veel wantrouwen richting wat gaat komen. Als we opgehaald worden, lopen we eerst door een wirwar van gangen. Ze maakt wat grapjes om haar eigen zenuwen de baas te blijven. We zitten, de sfeer is gespannen. Het voelt alsof het zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt. De psychiater begint te praten. Wat hij gezien en gehoord heeft. Wat hij denkt dat een goed idee zou zijn. Hij checkt bij haar of dat klopt. Ze slikt, ze is ontroerd. Hij heeft echt naar haar geluisterd. Hij zoekt naar mogelijkheden die passen bij haar. Wat zou zij nodig hebben om verder te komen. Hij wil niet haar in het standaard behandelaanbod duwen, maar werkt andersom. Wat heeft zij nodig, wat wil zij en dan kijken hoe het behandelaanbod daarbij op maat te maken is. Ze zegt met een snik, “u ziet mij als mens” dat is zo fijn. Het ontroert mij ook, ik ben opgelucht, wat fijn voor haar. Dit geeft veel vertrouwen. Wat fijn een psychiater, die echt luistert en kijkt wat nodig is. Dat gun ik iedereen. #fijne samenwerking
Stilte Even rust en stilte. Op het water in de natuur ervaar ik stilte. Nou ja het is niet echt stil… Ik hoor vogels kwetteren, het water langs de boot kabbelen, de wind langs mijn oren. Maar even stil staan. Geen afspraken, geluiden van andere mensen, dingen moeten, gedachtes. Ik ben zo’n persoon die moeilijk stil kan zitten, altijd wel gedachtes heeft of bezig is. Dit herken ik bij de vrouwen (met autisme) die ik coach. Altijd bezig zijn of vinden dat je bezig moet zijn. Alles kan eigenlijk beter of allerlei gedachtes over jezelf hebben. Deze interne gedachtes geven overprikkeling, maar ook ervaren ze overprikkeling vanuit de geluiden om zich heen. Het verkeer of de buurman die aan het klussen is. Hoe kom je dan tot rust? Hoe zet je je eigen gedachtes even op pauze? Door de natuur in te trekken en de hele dag bezig te zijn met kanoën kom ik even tot stil stand. Even stil zijn en niet praten. Helemaal stil zijn mijn gedachtes niet, maar het zijn andere, prettige gedachtes. Door het kanoën zijn mijn gedachtes bij de natuur om mij heen, welke vogels zie ik, de bomen, de mooie zonsopkomst. En terug naar de basis, wanneer gaan we even stoppen voor een pauze, welke kant moeten we op, gaan we nog ver? poeh het is wel pittig peddelen. Bij mijn dochter (met autisme) zie ik ook elke keer weer dat de natuur haar goed doet. Zij ervaart veel stress en overprikkeling in het leven (school, druk, geluiden). Samen in de natuur genieten wij, komen we tot rust en hebben we ook een hoop lol. Dit gun ik iedereen dat je weet waar je tot rust komt en plezier hebt. Belangrijk is dat je voor jezelf weet wat helpt jou tegen stress en overprikkeling. Voor mij is een belangrijk element de natuur. Wandelend of kanoënd door de natuur kom ik tot rust. Wat helpt jou tegen stress of overprikkeling?
Sneeuwengel Webinar van stress naar plezier (bij autisme). Omdat ik het belangrijk vind dat iedereen meer plezier en rust ervaart heb ik een Webinar gemaakt. Van stress en overprikkeling naar plezier en rust (bij autisme). In het Webinar bespreek ik in 6 stappen hoe je van stress naar meer plezier en rust kan gaan. Een belangrijke stap is inzicht krijgen, inzicht in je energiegevers. Waar wordt je blij van? Wat geeft jou energie? Soms weet je dat door de stress even niet meer. Is je batterij leeg en geeft weinig tot niets je nog energie. Dan kan het helpen om te kijken wat je vroeger leuk vond om te doen. Welke hobby’s had je? Waar had je veel plezier in of wat deed je graag? Gisteren in de sneeuw heb ik dit uitgeprobeerd. Weet je het nog als het sneeuwt? In een het grasveld op de sneeuw gaan liggen en een sneeuwengeltje maken. Ja, soms even lekker gek doen en net doen alsof je weer kind bent. Heerlijk, genieten. En… ik kreeg er energie van en had veel plezier. Mijn man die de foto maakte trouwens ook:) Wil je het Webinar ook kijken? Wat: (gratis) Webinar van stress naar plezier en rust (bij autisme) Wanneer: te kijken via de link op je eigen moment Hoe: stuur me een mailtje of appje .
Waar is de startknop? Overprikkeling heeft vaak aandacht bij autisme, maar onderprikkeling komt ook veel voor. Veel vrouwen met autisme die ik coach zijn intelligente dames die goed weten wat ze willen doen of willen veranderen. Maar vaak lukt het toch niet goed om in actie te komen. Zo ook bij B. de vrouw die ik coach. Ze ziet haar was op een stapel liggen, ze weet dat ze moet gaan wassen, ze is in haar hoofd er al mee bezig. Maar opstaan lukt niet. Ze heeft van alles geprobeerd/onderzocht, dag planningen, schema’s, afvinklijstjes, koppelingen maken. Maar het lukt haar vaak niet om te beginnen. Haar moeder of visite is vaak een stok achter de deur. Als die even een appje stuurt of er komt visite dan lukt het om te beginnen, ook als ze eenmaal bezig is, is de was zo klaar. Ze baalt hier zo van en in de coaching met mij is dit onderwerp van gesprek. “Waarom lukt het mij zelf niet om te beginnen? Ik weet dat het nodig is, ik wil het graag, ik heb de vaardigheden, ik weet hoe het moet, maar het lukt mij niet!” Ze wordt hier ook verdrietig van, ze heeft het gevoel dat zij faalt. “Iedereen denkt dat ik het niet wil doen, dat ik lui ben.” In de psycho-educatie training voor professionals van Elisa2 heb ik geleerd over onderprikkeling van de proprioceptie. Dit gaf mij inzicht en herkenning die ik heb gedeeld met haar. Proprioceptie is een zintuig. Dit zintuig is belangrijk voor de balans en motoriek van het lichaam. Het wordt ook wel positiezin of kinesthesie genoemd. Proprioceptie is het vermogen van een organisme om de positie van het eigen lichaam en lichaamsdelen waar te nemen. Dankzij proprioceptie ben je zelf bewust van je lichaam. Je voelt je voeten op de grond. Als je op de kop hangt dan snapt je lichaam dat je op de kop hangt. Ook geeft het informatie door over de kracht van armen en benen, gewrichten en pezen, maar ook informatie over vermoeidheid of dat spieren klaar staan tot actie. De hersenen, zenuwen en spieren zijn als het ware met elkaar aan het praten. Bij mensen met autisme verloopt de communicatie niet altijd goed. Als je onderprikkeld bent op de proprioceptie heb je moeite om de startknop te vinden. Je weet goed wat je moet doen en hoe je het moet doen. Je hersenen weten het wel, het lukt je alleen niet goed om ook echt in actie te komen. Het is lastiger om je lichaam aan te sturen. (lijkt op uitstellen, geen motivatie hebben) Iemand voelt zich bijna geen eigenaar van het lichaam. Het aan knopje is moeilijk te vinden. Als je eenmaal ‘aanstaat’ is het moeilijk om weer te stoppen. Het helpt om lichamelijk in beweging te komen door te doen. Het is zoals een spier die je moet trainen. Je moet het steeds weer doen om de spier sterker te maken. Wat vaak helpt is dat je van buitenaf even een ‘zetje/duwtje’ krijgt om in beweging te komen. Helpen de ‘aan knop’ aan te zetten, door alvast een begin te maken. Dus in coachsessies samen een begin maken en de ander kan weer verder als jij weg bent. Of zoals in mijn voorbeeld dat moeder even een appje stuurt of belt om te kunnen beginnen. Als ik in een sessie met B haar vertel dat veel vrouwen met autisme hier last van hebben en haar uitleg geef is ze opgelucht. Het ligt dus niet aan haar motivatie of dat ze lui is. Het is voor B heel fijn om te weten waardoor het komt. Inzicht geeft begrip! Voor haar en haar omgeving. Het is dus niet erg om hier hulp bij te vragen en dus het appje van moeder te gebruiken om te beginnen. Of in de coachsessie met mij samen een begin te maken aan de was. Bedankt Rianne, deze training helpt mij inzicht te krijgen in hoe autisme werkt. Dit kan ik weer doorgeven aan de mensen die ik coach!
